اشعار

رسیدی روزِ اول؛ روز آخر را نشان دادی           برای علتِ خَلقت؛ برادر را نشان دادی

ادب تا خلق شد؛ افتاد روی دستِ استادش           برای بوسه خاکِ پای مادر را نشان دادی

به بامِ کعبه از راز امامِ کعـبه می‌گـفتی           سند دادی؛ دهانِ بازِ منبر را نشان دادی

فرات از تشنگی خشکید، دستت آب را پس زد           به این افسوس بر لب حوضِ کوثر را نشان دادی

برای آب گـفتی نـقـشـۀ راه سـعـادت را           مسیرِ اشک، تا لب‌های اصغر را نشان دادی

هوای جنگ اگر می‌داشتی مقتل عوض می‌شد           فقط یک چند ضربه رزمِ حیدر را نشان دادی

شهادت دست‌های خالی‌اش را پیش تو رو کرد           برای پیشکش؛ هم دست؛ هم سر را نشان دادی

زمین لرزید، وقتی دست‌هایت روی خاک افتاد           قیامت شد؛ شفیعِ روز محشر را نشان دادی

لهوف از چشم‌هایت علتِ خون گریه را پرسید           میان مردم بازار، خواهر را نشان دادی

شـراره می‌کـشدم آتش از قـلم در دست            بگو چگونه توان بُرد سوی دفتر دست؟

قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی‌ست            که با نوشـتن نامت شود معـطر دست؟

حدیث حُسن تو را نور می‌برد بر دوش            شکـوه نام تو را حـور می‌برد بر دست

چنین به آب زدن، امتحـان غـیرت بود            وگـرنه بود شما را به آب کـوثـر دست

چو دست برد به تیـغ، آسمـانیان گـفـتند            به ذوالفقار مگر برده است حیدر دست؟

بـرای آن‌کـه بـیـفـتـد به کـار یـار، گـره            طناب شد فلک و دشت شد سراسر دست

بـریـده بـاد دو دسـتـی که با امـیـد امان            به روز واقعـه بـردارد از بـرادر دست

فرشته گفت: بینداز دست و دوست بگیر            چـنین معـامله‌ای داده است کـمتر دست

صنوبری تو و سروی، به دست حاجت نیست            نـزیـبـد آخـر بر قـامـت صنـوبـر دست

هوای ماندن و بردن به خیمه، آب زلال            اگر نداشت، چه اندیشه داشت در سر، دست؟

به خون چو جعفر طیار، بال و پر می‌زد            شنیده بود شود بال، روز محشر، دست

حکـایت تو به اُم‌ُّ البنـین که خواهد گفت            و زین حدیث، چه حالی دهد به مادر دست؟

به هـمدلی، همه کس دست می‌دهد اول            فـدای هـمّـت مـردی که داد آخـر دست

به پای‌بوس تو آیم به سر، به گوشهٔ چشم            جواز طوف و زیارت دهد مرا گر دست

زمین و آسمان را گرم یا قدوس و یا هو کرد            همینکه صحبت از زیبایی آن چشم و ابرو کرد

خدا وقتی بنا بود از رخ خود پرده بردارد            علی را آفرید و مرتضی عباس را رو کرد

جنان خوشبو شد از آن لحظه‌ای که لحظه‌ای کوتاه            شمیم گیسوی مشک آفرینش را سحر بو کرد

به هرجا که قدم می‌زد شمیم یاس می‌پیچید            بیابان را به حکم کیمیایی غرق شب بو کرد

تمام دشت را آن شیر خـفته در نگاه او            به شوق صید بودن پیش چشمش دشت آهو کرد

نـمی‌دانـم خدا هـنگـام نـقـاشی ابـرویش            کمان را آفریده یا که میل دو پرستو کرد

نمی‌دانم هنر را آفرید اول سپس عباس را یا که            هر آنچه از هنر را بود صرف خلقت او کرد

به اخمی نیمی از لشگر به اخمی نیمۀ دیگر            شمار کشتگان را در نبرد خود ترازو کرد

به توفیق مقام عبد بودن می‌رسد هر کس            غبار صحن را با توتیای چشم جارو کرد

هرچه می‌گـویـم ز ساغـر بیشتر            می‌زند سـاقـی به من سـر بیشتر

حال سـائل هرچه بـدتـر خـوبـتر            رزق سـائل هرچه کـمـتر بیشتر

جان به قربان همان ساقی که کرد            اشـک را بـر مـا مـقـدر بـیـشـتر

دست و دل باز است وقتی یار ما            مـی‌زنـم در بـیـشـتر در بـیـشـتر

یـک دعـای سـاده‌ات را می‌دهـد            پـاسـخـش را صـد بـرابـر بیشتر

چشم او را هرکه یک شب دیده است            مـی‌کــشـد الله اکــبــر بـیــشــتــر

مـخـلـص اولاد زهــرائــیــم مـا!            مـخـلـص عـباس حـیـدر بیـشتر!

مـن به آب مـشـک او تـشنه تـرم            بـخــدا از آب کــوثــر بـیـشــتــر

بـیـن مـردم قـبـله حاجات اوست            بـیـن اولاد پــیــمــبـر بــیـشــتــر

غـیـرتی دارد ابـاالـفـضـل رشـید            از هـمه عـالـم به خـواهر بیـشتر

حضرت بی‌دست غـوغـا می‌کند            دـست‌هـایش روز محـشر بیـشتر

ایـن قـد و بــالا بــلا هـم داشـتــه            تـیـرهـا خـورده به پـیکـر بیشتر

خیمه بی‌عـباس بی‌صاحب شد و            درد سـرهـا شـد در آخـر بیـشتر

برای اینکه نمـیـریم دم ابالفـضل است            برای زنـده شـدن بازدم ابالفضل است

چگـونه قـرص نـبـاشد دل حـسین آنجا            که تکیه گاه و پناه حرم اباالفضل است

چه احتیاج به لشکر چه حاجتی به زره            در آن میانه که صاحب علم ابالفضل است

همیـشه وقت بـلا ذکر اوست بر لب‌ها            چرا که کاشف هر هم‌ّ و غم ابالفضل است

غـمی نـمانـده مرا چون مـریـد عـباسم            که ذکر جود و سخا و کرم ابالفضل است

به گوش‌های پُر از پـنـبۀ طبیب بخوان            که مرهم دل درمـانده‌ام ابالفضل است

آمـده تا عـلـقـمـه اما تنـش نـا هم نداشت           نه علمداری نه یاری بلکه سقا هم نداشت

روبرو با صحنه‌ای شد که شکست از او کمر           بعد از این دیگر حرم خوش قد و بالا هم نداشت

پیکر سقا پر از تیر و سنان و نیـزه بود           پیکرش دیگر برای تیر یک جا هم نداشت

گرچه مشکش خالی از آب است بر روی زمین           آبروئی را که مشکش داشت دریا هم نداشت

او پناهـم بود دیگر بی‌پـنـاهم بعد از این           تکیه گاهی اینچنین را شخص موسی هم نداشت

باز کن خلخال و زینت، زینب از اهل حرم           بعد از او دیگر کسی از ظلم پروا هم نداشت

تا ایـنکـه دعـایت بـکـند مـادرِ عـباس            آقـایِ جـهـان باش و گـدای در عباس

فـرزنـد عـلی بوده و فـرزند ادب بود            این دو شده بر شـانهٔ او گـوهر عباس

تا، کـربـبلا را شده او میر و نگهـبان            درگاهِ امام است همان محـضر عباس

بازنده، امان نامه شد و شمر چنین گفت            دیدم که حسین است فقط رهبر عباس

بر اهل حـرم لشکـر بی‌بـاک اگر بود            مشک است برای خود او لشکر عباس

یک کـوفـه برای زدنـش آمـده بـودنـد            افـتـاد کـنـار پـســرش مــادر عـبــاس

از شرمِ خودش آب شد و علتش این شد            سـهـم هـمهٔ دشـت شـده پـیـکـر عباس

سخـتـیِ عـمـودی که گرفته سر او را            در مـانـدنِ در علقـمه شد یاور عباس

ای آب که در هر طرف دشت روانی            تا خـیمه برو، بهـر دل مضطر عباس

صدایت را شنـیـدم‌ گریه کردم            بـسـوی تو دویـدم گـریـه کردم
تمـام‌ پیـکـرت تیـر سه پـر بود            تـنت را تا که دیدم گریه کردم

رکاب‌ انگار‌ بر‌ پای تو پـیچـید            مـیـان خـیـمـه آوای تو پیـچـیـد
رباب و خواهرت را هم‌ زمین زد            عمودی که به موهای تو ‌پیچید

بـبـیـن‌ پـایـم دگـر قـوت نـدارد            برادر مُرده جز غـربت نـدارد
به تو سربسته می‌گویم اباالفضل            حـرم بعد از تو امـنـیت نـدارد

ایـن آب‌هـا شـبـیـه تـو دریـا نـدیـده‌انـد            مـانـنـد دسـت‌هـای تـو سـقـا نـدیـده‌انـد

سرنـیـزه‌ها به قـدِ رشـیـدت نظر زدند            حق داشـتـند خـوش قـد و بـالا ندیده‌اند

این تیر را که خورده به جسمت حلال کن            این تـیـرهـا که چـشـمِ دل‌آرا ندیـده‌انـد

برخیز و تا به خیمه مرا با خودت ببر            طـفـلان من شـکـسـتـن بـابـا نـدیـده‌اند

پُـشـتم شکسته، زوتر از من حرم برو            نامـحـرمـان هـنـوز حـرم را ندیـده‌انـد

داری چرا شبـیه حـسن گـریه می‌کنی            چـشـمان تو که کـوچـۀ زهـرا ندیده‌اند

سر را به پـام خـاطـر اُم‌ُّالـبـنین مکش            اینقـدر پیـش فاطـمه پا را زمین مکش

ای بـسـته بر زیـارت قـدّ تو قامت، آب            شـرمـنـدهٔ مـحـبّت تـو تـا قـیـامـت، آب

دستت به موج، داغ حباب طلب گذاشت            اوج گذشت دیـد و کـمـال کـرامت، آب

بر دفـتـر زلالـی شط خطّ «لا» نوشت            لعلی که خورده بود ز جـام امـامت آب

لب، تر نکردی از ادب ای روح تشنگی!            آموخت درس عاشقی و استقـامت، آب

ترجیع درد را، ز گریزی که از تو داشت            سر می‌زند هـنوز به سنگ ندامت، آب

سوگ تو را، ز صخره چکد قطره قطره، رود            زین بیشتر سزاست به اشک غرامت آب

از سـاغـر سـقـایت فـضلت قـلم چـشـید            گـسـترد تا حـریـم تغـزّل زعـامت، آب

زینب، حسین را به گل سرخ خون شناخت            بر تربت تو بود نشان و عـلامت: آب!

از جـوهـر شفـاعت تیـغـت بعـید نیست            گر بگـذرد ز آتش دوزخ سـلامت، آب

آمد به آسـتـان تو گـریـان و عـذرخـواه            با عـزم پای بوسی و قـصد اقامت، آب

می‌خوانمت به نام ابوالفضل و، شوق را            در دیدگـان منتـظـرم بـسـته قـامت، آب

بر عهد خود ز روی محبت، وفا نکرد            تـا سـیـنـه را نـشـانـهٔ تــیـر بـلا نـکـرد

تا دست رد به سـیـنـهٔ بیگـانـگـان نـزد            خـود را مـقـیـم درگـه آن آشـنـا نـکـرد

تا هر دو دست را به ره حق ز کف نداد            در کوی عشق، خیمهٔ دولت به پا نکرد

تا از صفای دل نگذشت از صفای آب            خود را مـدام، قـبـلـهٔ اهـل صفـا نکـرد

در کـارزار عـشـق، چو عـباس نامدار            جان را کـسی فـدای شـه کـربلا نکـرد

تا داشت جان، ز جانب مقصد نتافت رخ            تا دست داشت، دامن هـمت رهـا نکرد

در راه دوست از سر کون و مکان گذشت            وز بذل جان خویش در این ره، اِبا نکرد

خالی نگشت کـشور «الا» ز خیل کـفر            تا دفع خصم دوست، به شمشیر «لا» نکرد

از پشت زین به روی زمین تا نیوفـتاد            از روی غم، برادر خود را صدا نکرد

ره را به خصم با تن بی دست بست، لیک            لب را به آه و ناله و افـسوس، وا نکرد

دل سوخت زین اَلم که به میدان کارزار            دشمن هر آنچه تیر به او زد خطا نکرد

اُمُّ البنین که مظهـر صبر و شکیب بود            غیر از فـراق، قامت او را دو تا نکرد

»پروانه»ام به گرد رخ دوست زآن که دوست            لطفی که کرد در حق مس، کیمیا نکرد

به غیر تو که به تن کـرده‌ای تماشا را            نـدیـد چـشـم کـسـی ایـسـتـاده دریــا را

بگو فضایل خود را که نور چهـرهٔ تو            گـرفـته است ز ما فـرصـت تمـاشـا را

بـه احـتـرام تـو بـایـد فـرات بـرخـیـزد            بزن به آب دوبـاره عـصای موسی را

برای آن که شفا گیرد از تو موج علیل            بخـوان بر آب، حـدیث لـب مسیـحا را

چه آب را برسانی، چه تشنه برگردی            تو فـتـح می‌کـنی آخـر تـمـام دل ها را

و آب مـهـریـهٔ فـاطـمـه ست، می‌دانـیم            چه ظـالـمانـه ربـودنـد حـق زهـرا را!

بکار دست خودت را، که پر شکوفه کند            اذان روشـنِ گـلــدسـتـه‌هــای فــردا را

بـازم سـلام نـوکـرتـان بی‌جـواب شد            ده پاسخی قـسم به خـدا دل کباب شد

تا کی فراق و ندبه و اندوه و انتظار؟            رویی نشان بده، دل نوکر که آب شد

آقا چه خواب‌ها که بـرای ظهـور تو            هرجمعه بی‌ظهور تو نقش برآب شد
رویـم سـیـاه، پـای قـــرارم نـبــوده‌ام            این هـفـته باز نامۀ نوکـر خراب شد
این هـفـتـه بـاز مثل همیشه گـناه من            با سـوز نالـه‌هـای شما بی‌حـساب شد
من را به چشم نوکریت نیک بنگرند            خوبی ندارم، آنچه تو دادی ثواب شد
در ندبـه‌ها به یاد شما گـریه می‌کـنـم            شاید دعـای گـریه‌کـنت مستجاب شد

مجـنون شـدم از بسکه لـیلا را ندیدم            آمــد مــحــرّم، بــاز آقــا را نــدیــدم
کو آنکسی که پیرهن مشکی تنم کرد            من کـور بـودم، مـاه زهـرا را ندیدم

طوبی لکم می‌گـفت با هر یا حـسیـنم            در روضه هم آن قـدّ طـوبا را ندیدم

خیمه زدم در کوچۀ ماتم، ولی حیف!            خـیمه‌نـشین دشت و صحرا را ندیدم
سائل شدم، آواره باشم پـشت این در            عمری‌ست که آن روی زیبا را ندیدم
نوحوا علی الارباب؛ این دستور زهراست            من طـعـنـه‌های اهل دنـیـا را نـدیـدم
تلـخـم، ولی قـند فراوانم حسین است            شـیـریـنی حـلـوا و خـرمـا را نـدیـدم
دسـتـم دخـیـل پـرچـم است الحـمـدلله            والله! درمـــان اطــبّــــا را نـــدیـــدم
آقا بیا یک سر بـزن بر نـوکـر خـود            آقــا بـیـا شـایـد کـه فــردا را نـدیــدم
حاجت‌روایم کن تو را جان ابالفضل            دو سال شد که صحن سـقا را ندیـدم

قسم به رایحـۀ عـطر یـاس خوشـبویت            تو آمدی به سـویم، من نـیـامدم سـویت
همیـشه خـیر دعـایت نـجـات داده مـرا            مرا بـبـخـش اگـر کـم شـدم دعـاگـویت

خوشا به قـسمت بحـرالعـلوم و نائـینی            نـگـاه مـا که نـیـفـتـاده اسـت بر رویت
چه آرزوی بـزرگی‌ست، نیـسـتم لایـق            که جان دهم دم مرگم به روی زانویت
بیـا گـذر کـن ازین روسـیـاهِ بـد رفتار            قسم به حُسن جمالت، به خُلق نیکویت
سحـر هـمیشه به یـاد حـسین، گـریانی            رسیده است به ما هم طـریقه و خویت
فدای عمۀ مظلومه‌ات که گفت: حـسین            چه آمده به سـر آن دو چـشم دلـجـویت
دلـم گـرفـته عزیزم بگـو چه کار کنم؟            به پنجه، خولی ملعون گرفته گیسویت

برسـان زود جـوانـان حـرم را عـباس            كه بیـارنـد به خـیـمـه پـسرم را عباس
دسـتـرنجِ همـۀ عـمـر مـرا کُشت عـدو            جـمع كـن روی عـبایم ثـمرم را عباس

به زمین می‌زندم، داغ جوان سنگین است            پس بگیر از دو طرف زیر پرم را عباس
تا نمی‌دیدم از این سوی به آن سوی زمین            پخـش كـردنـد تـمـام جـگـرم را عباس
زانویم تا شده اما به تو پشتم گرم است            نشـكـند كـاش بـلایـی كـمـرم را عباس
اكـبرم رفت تو هم گر بـروی از دستم            پس به كی بسپرم این اهل حرم را عباس
بـعـد آن دیـر نـبـاشـد كه بـبـیـنـد زینب            پنجه ای چنگ زده موی سرم را عباس

سپـردمت به خـدا اى عزيزِ جان پدر            تـرحـمـى پـسـرم بـر قـدِ كـمـانِ پــدر

به بـاد گـفـتـم اگـر شد مـرتـبت بـكـند            كه بـردنِ تنِ تـو نيست در تـوانِ پدر

همينكه خُودِ تو افـتاد زانـويم شُـل شد            رسيـد آتـشِ داغـت بر استـخـوان پدر

تمام دشت عزيزم پُر از على شده است            بگو چه آمده آخـر سرت جـوانِ پدر؟

بـيا و فـرصت يك بـوسه را مهـيا كن            زبـان گـذار دوبـاره تو بر دهـان پدر

بِهـَـم آنـقـدر می‌آمـد نـمـازم با اذانِ تـو            گره عمری بِهَم خورده توانم با توانِ تو
تمـامِ تو از آنِ من تـمـامِ مـن از آنِ تو            بمان پیشم که می‌میرد بهارم با خزانِ تو

همیشه با تو می‌گفتم کنارم اکبرم که هست            چه غم از پیریَم وقتی نگاهِ آخرم که هست
کنارش گرچه لیلا نیست اما خواهرم که هست            دلت در گیسوانِ من دلم در گیسوانِ تو

به تو گفتم برو اما پدر پشتت به راه اُفتاد            نگـاهِ بر نگـاهِ تو، لـبـم اما به آه اُفـتـاد
صدای شیونِ عمه میانِ خـیمه‌گاه اُفتاد            کمان اَبرویِ ما رفتی حرم شد قَد کمانِ تو

از این بدتر نمی‌گردد که اسبت اشتباهی رفت            از این بدتر نمی‌گردد که چشمانت سیاهی رفت
میان حلقۀ جمعِ سپاهی بی‌پـناهی رفت            انـارِ فـاطـمه دیـدم انـاری شد لـبانِ تو

سبکتر گشته‌ای اما شـبیه پَر نـمی‌مانی            چرا بر رویِ دستانم علی‌اکبر نمی‌مانی
چرا حرفی نمی‌گویی مگر دیگر نمی‌مانی            کدامین خشک‌تر بوده زبان من زبانِ تو

علی‌جان زندگانی از جوانمرده نمی‌آید            توانِ راه رفتن از زمین خورده نمی‌آید
نفَـس‌های مـرا داغِ پـسـر بـرده نمی‌آید            لبت بوسیدم و خون شد دهانِ من دهانِ تو

زمین خوردی زمین خوردم پدر گفتی پدر گفتم            بهَم خوردی بهَم خوردم جگر گفتی جگر گفتم
مفَصل نیزه‌ها خوردی ولی من مختصر گفتم            چرا با فاصله مانـده تمامِ استخـوانِ تو

نگاهم تار می‌بیند کجا چـیدم کجا چیدم            کشیدم دست بر خاک و تو را رویِ عبا چیدم
هزار و نهصد و اندی کنارِ هم تو را چیدم            ولی خیره به من مانده نگاهِ مهربان تو

تمام زخم‌های تو تَرک خورده نمک خورده            شدی مانند زهرایی که در کوچه کتک خورده
فقط تنها تویی که ضربه‌های مشترک خورده            رسیده عمه و حالا کم آوردم به جان تو

در روایـات آمـده قــدِّ بـلـنـدی داشـتـی            اوّلین شهزاده؛ گـیـسوی کمندی داشتی
نامِ زیبایت علی بود و علی اکبر شدی            در سخن گفتن کلامِ پُر ز قندی داشتی

وصفِ تو آسان نبـاشد ای نگـارِ دلربا
جانِ بقـربانِ مقـامت ای رسولِ کـربلا

خَـلقاً و خُـلـقاً رسول الله اعـظم بوده‌ای            منـطـقـاً خـتـمِ رسـولانِ مکّـرم بوده‌ای
چشم‌ها را دوخته بر قدّ و بالایت حسین            دلربایی و در این عرصه مجسّم بوده‌ای

عشقِ تو در سینۀ سالارِ دلها جا گرفت
مهرِ تو بدجور در قلبِ محبّان پا گرفت

اوّلـیـن آئـیــنـۀ طـاهـا نـگــارِ زیـنـبـی            در کـنـارِ هـودجِ بـانـو قـرارِ زیــنـبـی
تکیه‌گـاهی می‌شوی مانند عـباسِ علی            در حقیقت ای جوان عزّ و وقارِ زینبی

عـمّه‌ات آرام می‌گـردد کـنارت یاعـلی
غیرتت باشد همه دار و ندارت یا علی

مادرت لیلا به تو دل می‌دهد بی‌اختیار            می‌کشد نازِ تو را ای مقـتدای روزگار
رزمِ تو تا دید لبهای حسین اینگونه گفت:            لافـتی الّا علی لا سـیـف الّا ذوالـفـقـار

آبـرویی!! آبـرو دارِ هـمه اهـلِ زمـیـن
رزمِ خود آموخـتی از تک‌یلِ اُمّ البنـین

یا علی اکبر؛ نجاتی ده به ماها از کرم            پای هـیئت‌ها ثباتی ده به ماها از کـرم
جانِ بـابـایت حـسـین ما را ببر کرببلا            خواهـشاً آقـا بـراتی ده به ماها از کرم

زائرِ شش‌گوشه بودن ارزشش بالاتر است
هر کسی شد عاشقِ تو از همه شیداتر است

پسری رفت به میدان و جهان ریخت بهم            نفـس عـالـمـیان از هـیجان ریخـت بهم

پدرش محـو تمـاشـای جمالـش شده بود            در دلش از غم اکبر ضربان ریخت بهم

هـمه در مـعـرکه گـفـتـنـد پـیـمـبـر آمـد            اشهـدُ انّ عـلی گـفـت اذان ریخـت بهـم

بین میدان همه جا مدح علی را می‌گفت            تیغ می‌راند و دل لشکـریان ریخت بهم

هیچ‌کـس مـرد نـبـرد نـوۀ حـیدر نیست            لشکر دشمنش از ترس چنان ریخت بهم

هرکس از ترس به یک گوشه فراری شده بود            لرزه بر جان زمین بود و زمان ریخت بهم

آتش کـیـنه برافـروخت ز بغـضِ لـعلی            ناگهان قامت موزون جوان ریخت بهم

وسط لـشکـر دشـمن به زمـین افـتـاد و            بدنش را نی و شمشیر و سنان ریخت بهم

این طرف غرق به خون موی سر اکبر شد            در حرم آه که گیسوی زنان ریخت بهم

پـدر آمـد سر بالـین پـسـر خـورد زمین            از تماشا همۀ کون و مکان ریخت بهم

همه‌جا بـوی گـل یـاس می‌آیـد به مشـام            فاطـمه آمده انگـار و جهان ریخت بهم